Όπως θα έχετε παρατηρήσει , συχνά χαρακτηρίζουμε τους παιδαγωγούς προσχολικής ηλικίας ως βρεφοκομούλες.
Γιατί μας χαρακτηρίζουμε κατά αυτόν τον τρόπο ; Υποτιμάμε το επάγγελμά μας ;
Η αλήθεια είναι πως από τα φοιτητικά μας ακόμα χρόνια λαμβάνουμε από τον κοινωνικό περίγυρο μια υποτίμηση προς το επάγγελμα μας, σε εκείνες τις παρέες που μαζεύονταν διάφοροι φοιτητές ήμασταν αυτές που την επόμενη μέρα είχαμε να πάμε να μάθουμε τραγουδάκια , ενώ οι άλλοι θεωρούσαν πως είχαν δυσκολότερα μαθήματα. Δουλεύοντας αργότερα με παιδιά είτε μέσα στα σπίτια είτε σε σχολεία δεν ήταν λίγοι οι γονείς που μας θεωρούσαν απλά φύλαξη . Ακόμα και το κράτος, δεν έχει συμπεριλάβει τους παιδικούς σταθμούς στο Υπουργείο Παιδείας.
Όλη αυτή η αντιμετώπιση του επαγγέλματος μας , μας οδηγεί στο να αυτοσαρκαστούμε και να μας χαρακτηρίσουμε ως βρεφοκομούλες . Γνωρίζουμε καλά πως κάνουμε ένα από τα πιο σημαντικά επαγγέλματα και ο ρόλος μας είναι καθοριστικός για την ολόπλευρη ανάπτυξη ενός παιδιού.
Μπορεί και εσείς στην πορεία της επαγγελματικής σας ζωής να ακούσετε άλλους να σας χαρακτηρίζουν ως ταΐστρες, φυλάχτρες, baby parking και διάφορους άλλους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς , όμως μη ξεχνάτε πόσο σημαντικοί είσαστε για τη ζωή ενός παιδιού , να συνεχίζετε να προσπαθείτε για το καλύτερο και η αγάπη που θα παίρνετε από τα παιδιά , είναι πολύ πιο σημαντική από το κάθε κακεντρεχές σχόλιο.
